تاسیس شبکه‌های خصوصی رادیویی و تلویزیونی در ایران امکان‌پذیر است؟

با توجه به ESA خصوصی سازی فرایندی است که طی آن وظایف و نهادهای دولت در تمام سطوح با هدف بهبود اوضاع اقتصادی به بخش خصوصی منتقل می شود. رادیو و تلویزیون از جمله صنایع عمده دولتی و خصوصی در اتیو هستند.

لین

با توجه به گسترش و رشد شبکه های مختلف اطلاع رسانی و سرگرمی در سراسر جهان ، می توان گفت که بخش خصوصی باید بدون نگرانی در مورد ایمنی و منافع ملی و مسائل سنتی و خلاقانه جامعه ، آمادگی قانونی ورود به عرصه تولید را داشته باشد. پخش از رادیو و تلویزیون. ایجاد شبکه های خصوصی می تواند منجر به رقابت شود. چیزی به نام رادیو و تلویزیون وجود ندارد.

صدا و سیما یک امر حکمرانی است که رئیس آن توسط رهبری انتخاب می شود ، بنابراین خصوصی سازی با منافع جمهوری اسلامی ایران در شیوه زندگی و ایجاد شبکه های رادیویی و تلویزیونی خود در تضاد است. با این حال ، تحویل خدمات رادیویی و تلویزیونی به یک شرکت خصوصی ممنوع نیست.

بر اساس این نکات ، محققان اسناد کتابخانه و قوانین مرتبط را بررسی کردند. موانع قانونی و راه حل های امکان ایجاد رسانه های خصوصی بررسی شده است.

عباس اسدی؛ محققان دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی به همراه حسینعلی کلهر و فاطمه جانگاوی کالجان از دانشکده حقوق و علوم اجتماعی دانشگاه تبریز در این مطالعه شرکت کردند.

وی گفت: “تنها راه مقابله با موج جدید تهاجم تلویزیونی شکستن انحصار در تلویزیون و رهایی از تنهایی تلویزیون است که بسیار فراتر از ظرفیت کنونی آن است.” اضافه کردن برای تولید و توزیع برنامه ها. تدوین ، مدیریت و کنترل سیاست های تلویزیون خصوصی در کشور دارای مزایای زیادی نسبت به محیط فعلی است و تمایل به سلایق مختلفی دارد. این سیستم می تواند نیازهای روزافزون جامعه را در چارچوب درگیری فرهنگی و صدا و سیما در صورت عدم کنترل محتوا در کانال های تلویزیونی ماهواره ای و ارتقا all انواع ناهنجاری های اخلاقی ، اجتماعی ، سیاسی و امنیتی تأمین کند. تنوع و تنوع برنامه های تلویزیونی را بدون فشار مالی انسانی یا ساختاری از بین ببرید.

به گفته این محققان؛ م institutionsسسات دولتی مانند جهاد دینشگاهی ، سازمان تبلیغات اسلامی ، خبرگزاری جمهوری اسلامی و سایر مسسات مشابه می توانند با ایجاد ایستگاه های غیر رادیویی و تلویزیونی یا تحویل برخی شبکه های موجود به این م institutionsسسات ، به تدریج انحصار مدیریت رادیو و تلویزیون را از بین ببرند. آهسته

محققان تعهد قانون اساسی در حق آزادی بیان و حق اطلاعات و ارائه اصل 44 در مورد آزادی مطبوعات و همچنین مباحث مفصل پارلمانی را در نظر گرفتند. در امور اقتصادی و اداری ، متولیانی که دولت را به تنهایی کنترل می کنند ، گفتند: «معرفی رادیو و تلویزیون خصوصی را می توان قانون اساسی و خلاف قانون اساسی دانست. بنابراین کانال های تلویزیونی می توانند از بخش خصوصی کمک بگیرند ، اما نمی توان تلویزیون را به بخش خصوصی داد. زیرا وحدت ملی ما مبتنی بر رسانه ملی است و اگر بخواهیم یک شبکه رادیویی و تلویزیونی چند فرهنگی را در هر نقطه از کشور ایجاد کنیم ، وحدت ملی ما فرو می پاشد.

بر اساس تحقیق و یافته ها ، محققان پیشنهادهایی ارائه می دهند.

– دستیابی به اکثریت صدا و سیما مستلزم تصویب و تصویب قانون ویژه ای در مجلس شورای اسلامی است. بنابراین ، لازم است که برای تهیه پیش نویس قانون تأسیس رادیو و تلویزیون خصوصی اقدام جدی انجام شود.

– تسهیل روند ایجاد رسانه های صوتی و تصویری خصوصی برای اطمینان از نظارت صحیح و مستمر بر عملکرد مسئولین اجرای اصل 44 قانون اساسی به طور کلی.

الگوبرداری از کشورهایی مانند ترکیه که طی دو دهه گذشته این مسیر را دنبال کرده اند ، ممکن است مفید باشد. به عنوان مثال ، در ترکیه هیچ قانونی منع فعالیت بخش خصوصی و ایجاد چندین کانال وجود ندارد. علاوه بر این ، بسته های کابل در اکثر مناطق ترکیه رایج است و در کانال های کابلی در اکثر کشورهای اروپایی و آمریکایی موجود است.

یافته های این مطالعه ، در قالب یک مقاله علمی پژوهشی ، در متن نظام حقوقی ایران با مرکز مطالعات استراتژیک “سه ماهه علمی علمی سیاستگذاری عمومی” مرتبط است. منتشر شده.

لین

انتهای پیام