بهترین مسکن برای درمان دیسک کمر

بهترین مسکن برای یک دارو نمی باشد باید توجه کنید که بیماری دیسک کمر یک بیماری است که در فاز التهابی با فشارهای التهابی که بر روی عصب ایجاد می‌کند موجب ایجاد درد در ناحیه عصب و فشار بر روی ریشه های عصبی میشود ،لذا داروهای ضد التهاب باید به عنوان یک جزء اصلی از درمان استفاده شود.

توجه کنید که بسیاری از داروهای ضد التهاب از نوع و دسته داروهای مسکن می باشند اما دوز ضد التهابی آنها از دوز مسکنی و ضد دردی آنها متفاوت است و بعضی از آنها اثرات ضد التهابی بیشتر و اثرات تسکینی کمتر دارند و ما توصیه می کنیم که اگر برای درمان از این داروها استفاده می‌کنید بهتر است داروهای با دوز ضد التهابی بالا را استفاده کنید. مثلاً قرص دیکلوفناک ۱۰۰ میلی گرم ممکن است برای شما اثر ضد دردی بالاتر ایجاد کند اما قرص‌ناپروکسن به صورت هر ۱۲ ساعت ۵۰۰ میلی گرم برای بزرگسالان اثر ضد التهابی بهتری از اثر تسکینی دیکلوفناک دارد.

بعضی از روش های سنتی مانند گذاشتن دنبه و خرمای بدون هسته بر روی ناحیه ی کمر یا استفاده از سفیده تخم مرغ به همراه زردچوبه بر روی ناحیه ملتهب می‌تواند با کاهش التهاب موضعی ناحیه کمک کننده باشد و ناحیه را نرم کند اما امروزه با ماده‌ای بسیار بهتری با عصاره منتول و ساخته شده که می‌تواند در این زمینه کمک کننده باشد .
همچنین پماد برای دیسک کمر کپکس که دارای عصاره فلفل میباشد با مهار کردن ماده P که عامل و واسطه ایجاد درد می باشد می تواند در کاهش چشمگیر و موقتی درد بسیار کمک کند .
دسته دیگر دارو و مسکن برای استفاده از شل کننده های عضلانی است که برای افرادی که یا خواب مو سر ندارند یا دچار اسپاسم‌های شدید ناحیه کمری و یا کجی در ناحیه کمر می باشد داروهایی مانند باکلوفن تیزانیدین و مت کار با من با دوز های مناسب برای این درمان استفاده می‌شوند دوزهای کمی زیاد آنها می‌تواند بی اثر یا موجب ایجاد شلی و گیجی بیش از حد بشود .

دیگر داروها داروهایی است که برای دردهای مزمن به کار برده می شود یعنی سعی می کند حساسیت سیستم عصبی مرکزی به درد را کاهش دهد داروهایی مانند دولوکستین آسنترا و نورتریپتیلین از این دسته می باشد

داروهای ضد التهاب، به دو دسته تقسیم میشوند: داروهای استروئیدی یا کورتیکوستروئیدی و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی

داروی ضد التهاب چیست؟

داروهای ضد التهاب همانطور که از نام آنها متوجه می شویم یعنی داروهایی که با التهاب مزمن مبارزه می‌کنند و به عبارت دیگر التهاب را کم می کنند.

 سوال این است که التهاب چیست؟

برای اینکه این التهاب را بهتر متوجه شویم مثالی میزنم. مثلاً اگر در حین راه رفتن پای خود را روی تخته ای بگذارید که میخی در داخل آن است و میخی وارد پای شما شود. قاعدتا میخ را از پای خود خارج می کنید. در ساعت اول فقط درد حس می کنید اما پس از چند ساعت متوجه می‌شوید که در جایی که میخ وارد بدن شده است ، علاوه بر درد، قرمزی و تورم حس می کنید این قرمزی و درد و تورم را التهاب می گویند. بدن ما از سلول تشکیل شده است در واقع سلول ها مانند آجرهایی است که بدن ما را تشکیل می‌دهد. در مثال فوق میخ وقتی که وارد پای ما می‌شود هزاران سلول را خراب می کند ، وقتی سلولها پاره می شوند. از جدار سلول ها ی پاره موادی ترشح می‌شود که باعث جذب گلبولهای سفید از سراسر بدن به منطقه آسیب دیده می‌شود. در واقع گلبول های سفید سربازان دفاعی بدن هستند که بلافاصله در محلی که مورد تعرض قرار گرفته است وارد می‌شوند تا از بدن دفاع کنند و منطقه را از وجود سلول های مرده و مواد سمی پاک شود تا بدن آماده ترمیم بافتها شود. در مثال فوق میکروب هایی که توسط میخ وارد پای ما شده است و نیز سلول های خراب و مرده توسط گلبول های سفید خورده می شود. گلبول های سفید وقتی وارد می شوند باید در آب شناور باشد. بنابراین مقداری آب هم از داخل رگ ها وارد بافت صدمه خورده می‌شود و همین باعث تورم آن ناحیه میشود. علاوه بر این جریان خون نیز افزایش پیدا می‌کند تا بتوانند گلبول های زیادی وارد منطقه صدمه دیده بشوند. به همین جهت است که محلی که دچار ضایعه شده است، قرمز و گرم می شود. بنابراین التهاب واکنش طبیعی بدن در برابر هر نوع خرابی سلول است. این خرابی ممکن است در اثر پارگی دیسک باشد یا در اثر پاره شدن یک رگ یا هر عامل دیگری مانند سکته قلبی یا تصادف باشد. به همین جهت است که وقتی کسی تصادف می کند و هنوز دردی ندارد ، مردم عادی می گویند که هنوز گرم است و معمولاً از فردای آن روز درد بیمار شروع می شود. این به دلیل این است که پس از هر ضایعه مدتی طول می کشد تا التهاب به وجود بیاید. در همه این موارد پدیده التهاب وجود می‌آید که چهار علامت دارد که شامل درد و تورم و قرمزی و گرمی است.

حال سوال این است که التهاب چگونه به وجود می آید؟

وقتی سلول ها پاره می شوند ، آنزیمی در دیواره سلول فعال می‌شود که فسفوکیناز نام دارد. این آنزیم باعث تبدیل اسید آراشیدونیک به پروستاسیکلین و سپس پروستاسیکلین به پروستاگلاندین تبدیل می شود. کار تبدیل پروستاسیکلین به پروستاگلاندین توسط یک آنزیم به نام سیکلواکسیژناز انجام می شود. پروستاگلاندین ها باعث جذب گلبولهای سفید می شوند ، بنابراین اگر ما بتوانیم جلوی تشکیل شدن پروستاگلاندین ها را بگیریم ، قاعدتاً جلوی التهاب را می توانیم بگیریم. همانطور که در زیست شناسی خوانده اید کارهای بدن توسط آنزیم ها انجام می شود ، بنابراین برای انجام پیشگیری از التهاب باید یکی از دو آنزیم فسفوکیناز یا سیکلواکسیژناز را از کار بیندازیم و در اصطلاح علمی مهار کنیم. داروهای ضد التهاب در واقع این آنزیم ها را مهار می کنند. قویترین داروی ضد التهابی است که تاکنون بشر ساخته است ، داروهای کورتونی است یا استروئیدی است. این داروها شامل پردنیزولون ، متیل پردنیزولون ، دگزامتازون و بتامتازون هستند داروهای ضد التهاب کورتونی یا استروئیدی ، آنزیم فسفو کیناز را مهار می کنند. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند دیکلوفناک ، بروفن ،پیروکسیکام، ملوکسیکام ،ناپروکسن تولمتین ، آنزیم سیکلواکسیژناز را مهار می‌ کنند. هر چه داروی ضد التهاب ما قوی تر باشد و هر چه زودتر آنها را شروع کنیم ، نتیجه بهتری میگیریم.

فرق داروهای مسکن با داروهای ضد التهاب چیست ؟ 

داروهای مسکن در واقع همان داروهای ضد التهاب هستند. این داروها اگر به صورت گاه گاه مصرف شوند به آنها مسکن می گویند. مثلا اگر هر موقع شما سر درد دارید یا کمر درد دارید یک قرص دیکلوفناک مصرف کنید، آنرا مسکن می گویند. اما اگر همین دارو را برای مدت دو هفته مصرف کنید اثرات ضد التهاب خواهد داشت. به عبارت دیگر هر داروی ضد التهابی مسکن هم باشد. بسیاری از مردم هنگامی که کمردرد یا درد سیاتیک دارند ، از مصرف این داروها خودداری می‌کنند و می‌گویند که این داروها مسکن هستند و علائم بیماری ما را می پوشانند و بیماری ما بدتر می شود. در صورتی که این تفکر درست نیست. در طب هنگامی از داروی ضد التهاب یا مسکن استفاده نمی‌کنیم که ، بیمار نیاز به یک عمل اورژانس داشته باشد. مثلاً بیماری که دچار آپاندیسیت است و اگر به جای عمل کردن داروی ضد التهاب یا مسکن بدهیم ، قاعدتاً باعث پاره شدن آپاندیسیت و ایجاد چرک در فضای داخل شکم وی می شویم. ولی در مورد کمردرد یا درد عصب سیاتیک ( یا در اصطلاح عامه مردم درد رگ سیاتیک به این شکل نیست) و مصرف داروها ضد التهاب توصیه می‌شود. بعضی از افراد می‌گویند ما درد را تحمل می‌کنیم و دارو مصرف نمی کنیم که این هم فکر خوبی نیست.

داروهای ضد التهاب استروئیدی چیست؟

بهترین دارو برای کمر درد که در ایران به نام داروهای کورتونی شناخته می شوند شامل پردنیزولون ، دگزامتازون ،  متیل پردنیزولون ، تریامسینولون ، بتامتازون هستند. داروهای ضد التهاب استروئیدی در واقع قویترین داروهای ضد التهاب هستند. این داروها هم به صورت خوراکی تجویز می‌شوند و هم به صورت تزریق عضلانی و یا در داخل سرم ریخته می شوند و در داخل ورید تزریق می‌شوند. که هرکدام کاربرد خاص خود را دارد. اولین بار که انسان این داروها را ساخت ، در واقع در پزشکی معجزه‌ای رخ داد و بسیاری از بیماری ها درمان شدند. اما با افزایش مصرف این گونه داروها به تدریج عوارض آنها ظاهر شد. همانطور که این داروها قویترین داروهای ضد التهاب هستند، اما بیشترین عوارض را نیز دارند ، به همین جهت در موارد خاصی از این داروها استفاده می کنیم.لازم به ذکر است که این داروها به صورت موضعی نیز به کار می روند و می توان آنها را در داخل کانال نخاعی و یا در داخل مفاصل مانند مفصل زانو ، مفصل شانه ، تزریق کرد.

داروهای ضد التهاب استروئیدی و کورتونی چگونه اثر می کنند ؟

واقع وقتی که سلولی در اثر هر بیماری صدمه می خورد و جدار آن پاره میشود ، دو آنزیم بلافاصله فعال می شوند. یکی آنزیمی به نام فسفوکیناز که اسید آراشیدونیک را تبدیل به پروستاسیکلین میکند، آنزیم دوم آنزیمی به نام سیکلواکسیژناز که پروستاسیکلین را تبدیل به پروستاگلاندین میکند .پروستاگلاندین باعث فراخوان گلبول های سفید و ایجاد التهاب می شود. داروهای ضد التهاب استروئیدی یا کورتونی آنزیم فسفوکیناز را مهار می کنند. همانطور که می دانیم تمام کارهای بدن ما با مهار کردن یا فعال کردن آنزیم ها انجام می گیرد. قاعدتاً آنزیم فسفوکیناز مهار شد شود ، پروستاگلاندین ها هم به وجود نمی آیند. هدف ما از دادن داروی ضد التهاب استروئیدی جلوگیری از تشکیل پروستاگلاندین در محل ضایعه است. اما هنوز دارویی درست نشده است که جلو ساخته شدن پروستاگلاندین را در محل ضایعه را بگیرد. و به همین جهت پروستاگلاندین در اعضای دیگر بدن مانند معده و کلیه هم کم می شود. در واقع پروستاگلاندین‌ها اعضای بدن ما را محافظت می کنند. به همین جهت است که این داروها در دراز مدت ممکن است عوارضی داشته باشد مانند عوارض گوارشی زیرا معده ما توسط پروستاگلاندین ها حمایت می شود. اگر پروستاگلاندین در معده ما کم شود باعث بیماری گوارشی می شود. همینطور پروستاگلاندین در کلیه ما باعث جلوگیری از فشار خون می شود. به همین جهت است که یکی از عوارض این داروها بالابردن فشارخون است. از عوارض دیگر داروهای ضد التهاب استروئیدی یا کورتونی ، در صورتی که دراز مدت مصرف شوند، پوکی استخوان و افزایش اشتها و افزایش وزن می باشد.

مطالب برتر: آدورامین