۷۳۸ روز زندگی دختر درخت نشین

به گزارش سرخط نیوز خراسان نوشت: در مقابل افراد حریص اره به دست حتی درختان شانسی برای ماندن ندارند. اما جولیا هیل جوان آمریکایی طرفدار محیط زیست به تمام دنیا نشان داد که هنوز هم می شود برای حفظ شگفتی های طبیعت جنگید و پیروز شد. سال ۱۹۹۷میلادی بود و تازه یک سال بود که جولیا از یک تصادف سخت جان سالم به در برده بود. در این تصادف جمجمه او شکست قدرت تکلمش را برای یک سال از دست داد و مشکلات تنفسی سختی پیدا کرد. جولیا یکی از مبارزان جدی حفظ محیط زیست بود. بعد از آن تصادف راه می افتد در جاده های کالیفرنیا تا مراقب جنگل ها باشد. در یکی از همین گشت زنی ها متوجه می شود شرکت راه سازی ماکسام تصمیم دارد بخشی از جنگل های منطقه با درختان سرخ هزارساله را پاک تراشی کند طوری که هیچ ریشه ای از درختان در زمین باقی نماند. جولیا به این کار اعتراض و این موضوع را گزارش کرد اما وقتی دید با هیچ کدام از این کارها نمی تواند جلوی این کار را بگیرد یکی از درختان هزارساله را انتخاب کرد اسم آن درخت ۶۰متری را «لونا» گذاشت و از آن بالا رفت تا روی آن زندگی کند!  او از تاریخ ۱۰سپتامبر ۱۹۹۷ تا ۱۸دسامبر ۱۹۹۹ یعنی ۷۳۸ روز روی آن درخت ماند جان خودش را به جان لونا گره زد و زمانی حاضر شد از درخت پایین بیاید که یک تعهد ضمنی از شرکت راه سازی مبنی بر این که قطع درختان چوب قرمز کالیفرنیا متوقف خواهد شد گرفت. از لونا پایین آمد و به این شکل از زندگی جنگلی خداحافظی کرد. البته همه چیز به این آسانی نبود و جولیا در این دوسال چالش های زیادی داشت و بارها مرگ را به چشم خود دید. داستان زندگی جولیا هیل به ما می آموزد که هرکدام از ما چگونه می تواند نسبت به مسائل زیست محیطی حساس باشد و در حفظ میراث طبیعی تاثیرگذار. موضوعی که در ایران با توجه به جنگل های زاگرس هیرکانی گلستان و… بسیار مهم است. این درختان در ایران به سرخدار معروف هستند و می توان آن ها را میراث زنده جنگل های شمال ایران دانست. این پرونده را از لابه لای گفت وگوهای مختلف و گزارش های خبری که درباره جولیا کار شده است نوشتیم.
وقتی رکورد درخت نشینی می شکند
بار اول که جولیا تصمیم گرفت روی درخت زندگی کند تجربه ای در این خصوص نداشت و فقط چند روز توانست بالای درخت بماند. به همین دلیل دفعه اول نتوانست با کارش کارگران شرکت راه سازی و رسانه ها را تحت تاثیر قرار دهد. ولی او می خواست توجه رسانه های بین المللی را به این جنگل زدایی وحشتناک جلب کند. او می دانست که تنها راه برای جلب توجه مردم این است که رکورد درخت نشینی را که ۴۲ روز بود بشکند. او دقیقا همین کار را کرد. کوتاه نیامد و با حمایت یک شرکت محیط زیستی از درخت چوب قرمز بالا رفت چیزی شبیه یک ننوی محکم برای نشستن و خوابیدن به درخت بست و یک کمپ کوچک طبیعی ساخت. بعد از ۱۰۰ روز جولیا  به تیتر یک همه رسانه ها تبدیل شده بود همه برای مصاحبه با او مشتاق بودند و می خواستند دلیل کارش را بدانند. با گذشت زمان به جولیا لقب «پروانه» دادند ستاره ها از او حمایت کردند سیاست مداران با او تماس می گرفتند و گزارشگران برای مستند کردن مبارزه او علیه این شرکت بزرگ و قدرتمند می خواستند با او مصاحبه کنند.

ماجرای لقب «پروانه» جولیا هیل چه بود؟
شاید برای شما هم سوال است که چرا به جولیا لقب «پروانه» را دادند؟ او از کودکی با طبیعت آشنا شد و رفیق بود. پدرش یک مبلغ مذهبی بود و به همین دلیل مدام با خانواده اش در حال سفر بودند از این شهر به آن شهر و از این روستا به آن روستا. آن‎ها در تمام سال‎های زندگیِ سفری‎شان در یک کاروان زندگی می‎کردند و به طبیعت خیلی نزدیک بودند. آن ها به خاطر سبک خاص زندگی شان فهمیده بودند طبیعت خانه ‎شان است و جز احترام به آن چاره ای ندارند. در یکی از همین سفرها یک دسته پروانه به سمت جولیا می آیند روی دستش می نشینند و مدت زیادی از او جدا نمی شوند. این اتفاق برای جولیا آن هم وقتی کودک بود یک نشانه می شود. او فکر می کند طبیعت آمده در دستانش و طبیعت به او اعتماد دارد. از آن به بعد جولیای ۱۰ ساله بیشتر از قبل به حمایت و مراقبت از محیط زیست اطرافش حساس می شود و حتی اسمش را از «جولیا لوران هیل» به «جولیا باترفلای» [به معنی پروانه] تغییر می دهد. او در جوانی نشان داد مانند همنام های خود یعنی پروانه ها یک دگردیسی بزرگ را تجربه می کند و همه چیز را تغییر می دهد.

راه های زنده ماندن روی درخت را یادگرفتم!
مسیری که جولیا انتخاب کرده بود دشوار بود. او در ارتفاع ۶۰ متری از سطح جنگل زندگی می کرد و همه امکانات او برای زندگی بسیار ابتدایی بود. آب و هوای بد با بادهای دایمی باران و سرما او را اذیت می کرد. کارکنان شرکت چوب بری هم کار او را سخت کرده بودند و گزارش شده بود که کارگران این شرکت معمولاً با اسپری فلفل معترضین را متفرق می کنند. هیل هم از این قضیه مستثنا نبود ولی ارتفاع زیاد این درخت از او محافظت می کرد.البته بارها بالگردهایی هم او به نزدیک می شدند و او را تهدید می کردند ولی توجه رسانه ها باعث می شد آن ها نتوانند بلایی سر جولیا بیاورند. او بعد از مدتی مبارزه با چوب برها و مبارزه با تنهایی به لونا عادت کرد و او را دوست خود می دانست. البته در این مدت دختر پروانه ای تنها نمی ماند. گروهی او را حمایت می کردند و برایش غذا می بردند. خودش هم می گوید کم‎کم راه‎های زنده ماندن روی درخت و مقاومت برای هدف درست را یاد می گرفتم. همین ها بود که باعث شد شرکت راه‎سازی کم بیاورد و قطع درختان چوب قرمز را متوقف کند. درختان چوب قرمز یا Red Wood از بلندترین درختان روی کره زمین هستند و عمر بعضی از آن ها به هزار سال و حتی بیشتر می رسد. لونا یکی از همین درخت ها در منطقه هومبولت ایالت کالیفرنیای آمریکاست. البته در ایران هم درختان سرخدار برای استفاده در صنایع دستی و قلیان سازی بسیار محبوب هستند و پویش های مختلفی از جمله «من یک سرخدار هستم» برای حفظ و جلوگیری از قطع آن شکل گرفته است.

درخت ها می گفتند طبیعت به یک مترجم نیاز دارد
خیلی ها از جولیا می پرسیدند چطور دو سال بدون این که بتوانی با بقیه آدم ها در ارتباط باشی و با آن ها صحبت کنی زنده ماندی. او پاسخ جالبی به این سوال ها داده و گفته: «من درون گرای افراطی هستم. همیشه به مردم یادآوری می کنم یک برون گرا چقدر می توانست روی درختی در وسط جنگل دوام بیاورد؟ فقط یک درونگرای افراطی می توانست کاری را که من کردم انجام بدهد. البته درختان با من حرف می زدند. آن ها می گفتند «جولیا درست مثل وقتی که به یک کشور جدید می روی  و  یک مترجم نیاز داری طبیعت هم به مترجم نیاز دارد. مردم فراموش کرده اند که چگونه گوش کنند و قرار است به شما گوش دهند بنابراین ما به شما نیاز داریم که این کار را انجام دهید. من قبل از این اتفاق سال ها بود صحبت نمی کردم. می توانستم ساعت ها و ساعت ها و ساعت ها بدون این که یک کلمه حرف بزنم ادامه دهم. اما به دلیل توجه و انرژی که به من وارد شد احساس مسئولیت کردم و خواستم به وسیله آن کاری برای تغییر جهان بکنم.»

محاصره باران های شدید و بادهای پرسرعت هم بی اثر بود
یکی از سوالاتی که بعد از شنیدن ماجرای جولیا هیل به ذهن آدم می رسد این است که چطور یک آدم می تواند بیشتر از دوسال روی یک درخت دوام بیاورد و زندگی کند. او در مصاحبه های خود گفته است در تمام این مدت به ندرت کف پاهایش را می شست چون شیره لونا باعث می شد بهتر به ساقه ها بچسبد. جولیا به وسیله انرژی خورشید باتری تلفن همراهش را شارژ می کرد تا با رسانه ها مصاحبه کند. سایر فعالان به او غذا می رساندند. البته گاهی خودش به وسیله یک چراغ کوچک آشپزی هم می کرد. او در این ۷۳۸روز هوای بسیار سرد زمستان باران های شدید و بادهایی تا سرعت ۶۴ کیلومتر و همچنین آزار و اذیت به وسیله بالگردهای شرکت چوب بری را تجربه کرد و حتی ۱۰ روز توسط یک شرکت دیگر محاصره شد. اما جولیا بیدی نبود که با این بادها بلرزد و کوتاه بیاید. او می خواست به همه نشان دهد که با وجود سختی و ناممکن به نظر رسیدن زندگی در جنگل آن هم روی درختی به آن بلندی انسان ها می توانند ارزش های خود را در زندگی مشخص کنند و تاثیرگذار باشند. او در جایی گفته است: «من فرصت های مختلف شغلی داشتم که پول به همراه داشت. علاقه ای هم به نمایش خودم نداشتم و می خواستم آن نورافکن و همه انرژی و قدرتی را که با آن همراه بود بگیرم و از آن برای ایجاد تغییر در جهان استفاده کنم.»

می خواستم زندگی در ون را تجربه کنم اما…
جولیا حالا ۵۰ ساله است. چند کار عجیب و غریب را کلید زده است. غذاهای گیاهی را خوب می پزد و در باغبانی و مواردی از این دست مهارت دارد. از وقتی ویروس کرونا شیوع پیدا کرد بیماری تنفسی او شدت گرفت و کارهایش را کمتر کرد. او یک ون خرید و می خواست آن را به عنوان فضای زندگی جدید خود امتحان کند اما هنگام رانندگی تصادف کرد و دردهای تصادف ۲۲سالگی دوباره به سراغش آمدند. البته جولیا هنوز همان انگیزه سال های قبل را دارد و فعالیت های زیست محیطی را دنبال می کند. او می گوید: «من هنوز نمی توانم بیش از ۱۰ دقیقه بدون درد راه بروم و نمی توانم بیش از ۴۵ دقیقه بدون درد رانندگی کنم. دکترها گفته بودند ما هر کاری از دستمان برمی آمد انجام داده ایم فقط سال ها فیزیوتراپی و تمام کارهایی که سال ها انجام می دهم طول می کشد تا به نقطه ای برسم که به آن بدی آسیب نبینم. اما من هنوز می توانم به پروژه هایی که دارم اهمیت بدهم و آن ها را به نتیجه برسانم.»

بعد از پایین آمدن از درخت هم تهدیدم کردند
حالا ۲۵سال از زمانی که جولیا هیل موفق شد جلوی قطع درختان جنگلی را بگیرد می گذرد و همه او را به عنوان یک قهرمان و صدای قدرتمند برای محیط زیست می شناسند. او با شجاعت تعهد و پیام عشق و احترام به تمام زندگی الهام بخش میلیون ها نفر در سراسر جهان شده است. روزی که جولیا پایین آمد و بالاخره پا روی زمین گذاشت بسیار احساساتی شد و خوشحال بود. البته از این که باید دوست باستانی و هزارساله اش را ترک کند ناراحت بود. به خصوص این که لونا به یک نماد برای مقابله با جنگل خواری و قطع درختان تبدیل شده بود و افرادی که از این کارها نفع می بردند به درخت آسیب می زدند. البته جان جولیا هم در خطر بود و او را تهدید به مرگ می کردند برای همین مجبور شد حتی بعد از پایین آمدن از درخت هم برای مدت طولانی از گروه های امنیتی استفاده کند. او با کمک بزرگ کارگران یک شرکت فولاد و دوستداران محیط زیست برای حفاظت دایمی از درختان هزارساله و منطقه حائل تقریبا ۳هکتاری مذاکره کرد و موفق شد. جولیا زندگی دوساله خود را در کتاب «میراث لونا» نوشته است؛ او در کتابش از مردم دعوت می کند تا از وضع اسفناک جنگل های باستانی و دیگر مسائل زیست محیطی آگاهی حاصل و به این توجه کنند که تنها ۳ درصد از جنگل های باستانی چوب قرمز باقی مانده است.

انتهای پیام