خلاصه کتاب حرفه: داستان نویس 11: شگردهای مغفول ( نویسنده فرانک ای. دیکسون، ساندرا اسمیت )

کتاب «حرفه: داستان نویس ۱۱: شگردهای مغفول» اثر فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت، اثری ارزشمند است که به نویسندگان کمک می کند تا از طریق پرداختن به تکنیک های کمتر شناخته شده، عمق و جذابیت داستان های خود را افزایش دهند. این کتاب فراتر از اصول پایه، به ظرافت هایی می پردازد که روایت را به یک اثر ادبی ماندگار تبدیل می کند.

در دنیای پررقابت داستان نویسی امروز، صرفاً داشتن ایده ای نو یا شخصیتی جذاب برای خلق اثری تأثیرگذار کافی نیست. آنچه یک روایت ساده را به داستانی عمیق و به یادماندنی مبدل می کند، تسلط نویسنده بر تکنیک ها و شگردهایی است که گاهی در میان سیل اطلاعات و آموزش های عمومی داستان نویسی، مغفول و نادیده گرفته می شوند. کتاب حرفه: داستان نویس ۱۱: شگردهای مغفول نوشته ی فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت، دقیقاً بر همین نقاط کور متمرکز شده و با رویکردی تحلیلی و کاربردی، دریچه ای نو به سوی ارتقای مهارت های داستان نویسی می گشاید. این اثر، که بخشی از مجموعه ی پرطرفدار حرفه: داستان نویس است، گنجینه ای از مقالات برگزیده از مجله ی معتبر Writer’s Digest را در خود جای داده که هر نویسنده ای، چه تازه کار و چه باتجربه، می تواند از آموزه های آن برای صیقل دادن هنر خود بهره مند شود. هدف این مقاله، ارائه یک خلاصه ی جامع و تحلیلی از این کتاب و تشریح شگردهای کلیدی آن است تا خوانندگان، به ویژه نویسندگان و علاقه مندان به ادبیات، درک عمیق تری از محتوای آن به دست آورند و ارزش واقعی این اثر را دریابند.

چرا شگردهای مغفول در داستان نویسی اهمیت دارند؟

داستان نویسی، فرآیندی پیچیده و چندوجهی است که از مراحل ابتدایی مانند ایده پردازی و خلق شخصیت فراتر می رود. بسیاری از نویسندگان، پس از تسلط بر اصول اولیه، به نقطه ای می رسند که احساس می کنند داستان هایشان فاقد عمق لازم، کشش کافی یا تأثیری ماندگار است. اینجاست که اهمیت شگردهای مغفول آشکار می شود. این شگردها، برخلاف تکنیک های بنیادی که در هر دوره ی آموزشی به آن ها اشاره می شود، به ظرایف و لایه های پنهانی می پردازند که یک اثر را از سطح یک روایت صرف بالا برده و به مرتبه ی یک اثر هنری ارتقا می دهند.

کتاب حرفه: داستان نویس ۱۱ با انتخاب هوشمندانه ی مقالاتی که بر این جنبه های کمتر پرداخته شده تمرکز دارند، به نویسندگان ابزارهایی می دهد تا نه تنها داستان هایشان را از لحاظ ساختاری قوی تر کنند، بلکه تجربه ی خواننده را نیز غنی تر سازند. این شگردها، به نوعی، زبان پنهان داستان گویی هستند؛ کدهایی که تنها نویسندگان باتجربه و هوشمند قادر به کشف و به کارگیری آن ها هستند. فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت، با پیشینه ای غنی در ویراستاری و نویسندگی، این امکان را فراهم آورده اند تا نویسندگان به این دانش ارزشمند دسترسی پیدا کنند و داستان هایشان را به سطحی جدید از بلوغ و تأثیرگذاری برسانند.

ریشه ها و فلسفه مجموعه حرفه: داستان نویس

برای درک عمیق تر جایگاه حرفه: داستان نویس ۱۱: شگردهای مغفول، لازم است نگاهی به ریشه ها و فلسفه ی کلی مجموعه حرفه: داستان نویس داشته باشیم. این مجموعه، ترجمه ای از مقالات برگزیده ی مجله ی آمریکایی Writer’s Digest است. Writer’s Digest یکی از قدیمی ترین و معتبرترین نشریات برای نویسندگان در سراسر جهان است که از سال ۱۹۲۰ به انتشار مقالات آموزشی، مصاحبه ها، تحلیل های بازار کتاب و فراخوان های نویسندگی می پردازد. این مجله همواره هدف خود را کمک به نویسندگان در تمامی سطوح، از مبتدی تا حرفه ای، برای بهبود مهارت هایشان و موفقیت در این عرصه تعریف کرده است.

گردآورندگان این مجموعه، فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت، از تجربه ی گسترده ی خود در حوزه ی ادبیات و ویراستاری بهره گرفته اند تا از میان هزاران مقاله ی منتشر شده در Writer’s Digest، مفیدترین و کاربردی ترین آن ها را انتخاب و در قالب مجموعه ای با عنوان اصلی Handbook of Short Story Writing (کتاب راهنمای داستان نویسی) تدوین کنند. فلسفه ی اصلی این مجموعه، ارائه ی آموزش های عملی و عمیق است که صرفاً به تئوری ها بسنده نمی کند، بلکه با ارائه ی نکات کلیدی و رویکردهای تحلیلی، خواننده را قادر می سازد تا آموخته ها را به صورت مستقیم در نگارش خود به کار گیرد.

وجه تمایز جلد یازدهم این مجموعه، تمرکز آن بر شگردهای مغفول است. در حالی که جلدهای دیگر ممکن است به موضوعات رایج تر مانند پی رنگ، شخصیت پردازی یا زاویه ی دید بپردازند، شگردهای مغفول به ظرایف و تکنیک هایی می پردازد که اغلب در آموزش های عمومی نادیده گرفته می شوند، اما نقشی حیاتی در تمایز یک داستان برجسته از یک روایت معمولی ایفا می کنند. این کتاب به نویسندگان کمک می کند تا لایه های پنهان هنر داستان گویی را کشف کرده و با به کارگیری آن ها، آثاری پخته تر و ماندگارتر خلق کنند.

تحلیل جامع شگردهای مغفول: عمق بخشی به هنر داستان نویسی

این بخش، هسته ی اصلی کتاب حرفه: داستان نویس ۱۱ را تشکیل می دهد و به تشریح دقیق پنج شگرد کلیدی می پردازد که فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت آن ها را برای ارتقای داستان نویسی ضروری می دانند.

فراتر از روایت ساده: وجوه بیشتر بخشیدن به داستان (Beyond Simple Narrative)

یکی از مهم ترین چالش های نویسندگان، فراتر رفتن از یک روایت خطی و صرفاً داستانی است. بسیاری از داستان ها صرفاً به بازگویی مجموعه ای از وقایع می پردازند و فاقد عمق معنایی و لایه های احساسی هستند که خواننده را درگیر خود کند. شگرد وجوه بیشتر بخشیدن به داستان دقیقاً به همین مسئله می پردازد. منظور از وجوه بیشتر، اضافه کردن لایه هایی از معنا، احساس، یا حتی ابهام کنترل شده است که داستان را از یک سطح سطحی به یک اثر عمیق و تفکربرانگیز ارتقا می دهد.

این شگرد شامل استفاده ی هوشمندانه از زیرمتن (Subtext)، اشارات (Allusions)، و ابهامات حساب شده است. زیرمتن به معنای آن چیزی است که در دیالوگ ها یا اعمال شخصیت ها مستقیماً بیان نمی شود، اما خواننده آن را از طریق کنایه ها، زبان بدن، یا زمینه ی فرهنگی درک می کند. به عنوان مثال، در یک مکالمه ی ساده، ممکن است کلمات بیان شده عادی باشند، اما لحن یا نگاه شخصیت ها، زیرمتنی از خشم، ترس یا عشق پنهان را منتقل کند. این لایه های پنهان، به خواننده اجازه می دهند تا خود را در فرآیند کشف معنا درگیر کند و تجربه ای فعال تر و عمیق تر از داستان داشته باشد.

استفاده از اشارات به آثار ادبی دیگر، وقایع تاریخی، یا مفاهیم فرهنگی نیز می تواند به داستان وجوه بیشتری ببخشد. این اشارات، بدون نیاز به توضیح مستقیم، لایه های معنایی جدیدی را برای خواننده ی آگاه آشکار می کنند. همچنین، ابهامات کنترل شده، به جای سردرگم کردن خواننده، او را به تفکر و گمانه زنی وادار می کنند و داستان را حتی پس از اتمام مطالعه، در ذهن او زنده نگه می دارند. این ابهامات می توانند در مورد انگیزه های شخصیت ها، نتایج نهایی وقایع، یا حتی ماهیت واقعیت در داستان باشند. هدف نهایی این شگرد، ایجاد داستانی است که نه تنها روایت می کند، بلکه تأمل برانگیز است و احساسات و افکار خواننده را برمی انگیزد.

نمادگرایی: ابزاری قدرتمند برای انتقال معنا

نمادگرایی یکی از قدرتمندترین ابزارهای ادبی است که به نویسنده اجازه می دهد مفاهیم انتزاعی و پیچیده را به شکلی ملموس و تأثیرگذار منتقل کند. استفاده از نمادها، داستان را غنی تر کرده و به آن عمق فلسفی و احساسی می بخشد. یک نماد می تواند یک شیء، یک رنگ، یک حیوان، یک مکان، یا حتی یک عمل باشد که فراتر از معنای تحت اللفظی خود، به یک ایده ی بزرگ تر، یک احساس، یا یک مفهوم جهانی اشاره می کند.

کتاب شگردهای مغفول بر اهمیت نمادگرایی در ادبیات تأکید می کند و راهنمایی هایی برای استفاده مؤثر از آن ارائه می دهد. نمادها به سه دسته ی اصلی تقسیم می شوند: نمادهای جهانی (مانند کبوتر برای صلح یا شیر برای قدرت) که در فرهنگ های مختلف معنای مشابهی دارند؛ نمادهای فرهنگی (مانند رنگ سبز در اسلام یا عدد ۱۳ در فرهنگ غرب) که معنای آن ها به یک بستر فرهنگی خاص وابسته است؛ و نمادهای شخصی (مانند یک ساعت قدیمی برای شخصیت اصلی که یادآور خاطرات کودکی است) که معنای آن ها در خود داستان و از طریق ارتباط با شخصیت ها یا وقایع شکل می گیرد.

نکات کلیدی برای پرورش نمادهای مؤثر شامل پرهیز از نمادهای کلیشه ای و نخ نما، و تلاش برای خلق نمادهای تازه و تأثیرگذار است. یک نماد خوب باید به طور طبیعی در داستان جای گیرد و نه به زور وارد شود. همچنین، نباید بیش از حد واضح یا بیش از حد مبهم باشد. نماد باید به خواننده اجازه دهد تا آن را کشف کند و معنای آن را در بستر داستان درک کند. استفاده هوشمندانه از نمادگرایی، داستان را به یک اثر لایه مند تبدیل می کند که در هر بار خواندن، کشفیات جدیدی را برای مخاطب به همراه دارد و به یادماندنی تر می شود. برای مثال، یک درخت خشکیده در پس زمینه ی یک داستان، می تواند نمادی از امید از دست رفته یا مرگ تدریجی باشد، بدون اینکه نیاز به توضیحات طولانی باشد.

«نمادها، نه تنها داستان را غنی تر می سازند، بلکه به خواننده این فرصت را می دهند تا به صورت فعال در فرآیند کشف معنا شرکت کند و تجربه ای شخصی تر و عمیق تر از اثر داشته باشد.»

واقع گرایی با نام تجاری: ملموس ساختن داستان از طریق جزئیات (Branded Realism)

یکی از شگردهای قدرتمند برای افزایش حس باورپذیری و ملموس بودن داستان، استفاده هوشمندانه از واقع گرایی نام تجاری (Branded Realism) است. این تکنیک شامل به کار بردن نام های واقعی مکان ها، محصولات، برندها، و عناصر فرهنگی ملموس در متن داستان است تا خواننده احساس کند در حال تجربه ی دنیایی واقعی و قابل لمس است. این شگرد، به ویژه در داستان هایی که در بسترهای معاصر و شهری اتفاق می افتند، می تواند بسیار مؤثر باشد.

مثال برجسته ای که در خود کتاب و همچنین توسط رقبا به آن اشاره شده، فیلم E.T. استیون اسپیلبرگ است. زمانی که موجود فضایی ای.تی شکلات ریس را می جوید، این صحنه نه تنها به شخصیت ای.تی بعد ملموس تری می بخشد، بلکه حس حضور و باورپذیری را برای تماشاگران به شدت افزایش می دهد. زیرا ریس یک محصول واقعی و شناخته شده برای بسیاری از افراد است و این جزئیات آشنا، فاصله ی میان دنیای داستان و دنیای واقعی خواننده/تماشاگر را کاهش می دهد.

این شگرد فراتر از صرفاً ذکر نام برندهاست؛ بلکه به معنای استفاده ی دقیق و هدفمند از این جزئیات برای ساختن فضایی معتبر است. برای مثال، ذکر اینکه شخصیتی از یک پپسی رژیمی می نوشد، یا در داروخانه ی رکسال خرید می کند، می تواند به سرعت اطلاعاتی در مورد سبک زندگی، طبقه ی اجتماعی، یا حتی سلیقه ی او به خواننده منتقل کند، بدون نیاز به توضیحات طولانی. استفن کینگ و بابی ان میسن از جمله نویسندگانی هستند که به خوبی از این تکنیک بهره برده اند.

با این حال، نویسنده باید مراقب باشد که این شگرد به تبلیغی آشکار تبدیل نشود. مرز میان واقع گرایی مؤثر و تبلیغ نامتظاهرانه بسیار ظریف است. استفاده بیش از حد یا بی دلیل از نام برندها می تواند به ضرر داستان باشد و حس تصنعی بودن را به خواننده القا کند. هدف این است که این جزئیات به صورت ارگانیک در بافت داستان تنیده شوند و به جای منحرف کردن خواننده، به عمق و اعتبار آن بیفزایند.

هنر حذف و ایجاز: چه چیزی را از داستان کنار بگذاریم و چه چیزی را نگه داریم؟

یکی از مهم ترین مهارت ها در داستان نویسی، به ویژه برای رسیدن به اثری پخته و حرفه ای، هنر حذف و ایجاز است. این شگرد که با مفهوم اقتصاد کلمات نیز شناخته می شود، به معنای تشخیص و کنار گذاشتن بخش های غیرضروری از داستان است تا تأثیرگذاری، تمرکز و کشش روایت افزایش یابد. بسیاری از نویسندگان، به ویژه در ابتدای راه، تمایل دارند هر آنچه به ذهنشان می رسد را در داستان بگنجانند، اما یک نویسنده ی ماهر می داند که گاهی کمتر، بیشتر است.

حذف هوشمندانه می تواند شامل موارد زیر باشد:

1. دیالوگ های زائد: جملات یا مکالماتی که به پیشبرد داستان، توسعه ی شخصیت ها یا روشن شدن مضامین کمک نمی کنند.
2. توصیفات طولانی و بی اهمیت: جزئیات بی مورد درباره ی ظاهر اشیاء، مکان ها یا شخصیت ها که به فضای داستان یا درک شخصیت ها اضافه نمی کنند.
3. اتفاقات فرعی بی ربط: حوادث یا خرده روایت هایی که با خط اصلی داستان ارتباطی ندارند و فقط خواننده را منحرف می کنند.
4. تکرار: بیان مکرر یک ایده یا احساس که با ایجاز و انتخاب کلمات مناسب می توان از آن پرهیز کرد.

حذف هوشمندانه نه تنها باعث می شود داستان کوتاه تر و فشرده تر شود، بلکه می تواند تعلیق، تنش و ریتم داستان را نیز بهبود بخشد. با حذف اطلاعات اضافی، خواننده مجبور می شود بیشتر فکر کند و فضای خالی را با تخیل خود پر کند، که این خود به تجربه ی عمیق تری از داستان منجر می شود. برای مثال، به جای توصیف دقیق ترس یک شخصیت، می توان صرفاً به لرزش دست ها یا خشک شدن گلویش اشاره کرد؛ این ایجاز، اغلب تأثیر عاطفی قوی تری دارد.

این شگرد نیازمند خودویرایشی دقیق و بی رحمانه است. نویسنده باید بتواند با فاصله گیری از متن خود، به صورت عینی تشخیص دهد که کدام بخش ها واقعاً ضروری هستند و کدام ها صرفاً فضای خالی را پر کرده اند. این مهارت، داستان را از پیچیدگی های بی مورد رها کرده و به آن اجازه می دهد تا با قدرت و وضوح بیشتری پیام خود را منتقل کند.

سبک: شیوه ی منحصر به فرد گفتن داستان

سبک داستان نویسی، فراتر از محتوا یا آنچه گفته می شود، به شیوه گفتن آن اشاره دارد. این شگرد یکی از ظریف ترین و در عین حال قدرتمندترین عناصر داستان نویسی است که تأثیر عمیقی بر تجربه ی خواننده می گذارد و می تواند یک داستان را از هزاران داستان دیگر متمایز کند. سبک شامل مجموعه ای از انتخاب ها و عادت های نویسنده در نگارش است که صدای منحصر به فرد او را می سازد.

مولفه های اصلی سبک داستان نویسی عبارتند از:

• انتخاب کلمات (Diction): نوع کلماتی که نویسنده انتخاب می کند؛ آیا از واژگان ساده و روزمره استفاده می کند یا کلمات پیچیده و ادبی؟ آیا لحن او طنزآمیز است یا جدی؟
• ساختار جملات (Syntax): طول جملات، پیچیدگی ساختار آن ها، و نحوه ی ترکیب آن ها با یکدیگر. جملات کوتاه و بریده بریده حس سرعت و تنش ایجاد می کنند، در حالی که جملات بلند و پرجزئیات می توانند فضایی آرام و تأملی را به وجود آورند.
• ریتم (Rhythm): جریان و آهنگ جملات و پاراگراف ها که می تواند خواندن داستان را لذت بخش تر کند.
• لحن (Tone): نگرش نویسنده نسبت به موضوع و مخاطب، که می تواند رسمی، غیررسمی، طعنه آمیز، همدلانه، یا هر حالت دیگری باشد.
• زاویه دید (Point of View): از چه کسی داستان روایت می شود و این انتخاب چگونه بر درک خواننده از وقایع تأثیر می گذارد.

پرورش یک سبک منحصر به فرد نیازمند زمان، تمرین، و خودشناسی است. نویسنده باید از تقلید صرف پرهیز کند و به دنبال کشف صدای درونی خود باشد. این به معنای آزمایش با رویکردهای مختلف، خواندن گسترده آثار متنوع، و بازتاباندن شخصیت و دیدگاه خود در نوشته هایش است. یک سبک قوی و متمایز، نه تنها داستان را برای خواننده به یادماندنی تر می کند، بلکه ارتباط عمیق تری میان نویسنده و مخاطب ایجاد می نماید.

به عنوان مثال، سبک ارنست همینگوی با جملات کوتاه، صریح و بدون صفت های اضافی شناخته می شود که حس واقع گرایی و ایجاز را القا می کند. در مقابل، سبک ویلیام فاکنر با جملات طولانی، پیچیده و جریان سیال ذهن همراه است که حس عمق روان شناختی و تأمل برانگیز را به خواننده می دهد. این تفاوت ها، نه تنها به دلیل تفاوت در محتوا، بلکه به دلیل تفاوت در سبک روایت است که تجربه ی خوانش را به کلی تغییر می دهد.

این کتاب برای چه کسانی ضروری است؟

حرفه: داستان نویس ۱۱: شگردهای مغفول با توجه به محتوای تحلیلی و کاربردی خود، برای طیف وسیعی از مخاطبان در حوزه ادبیات و نویسندگی ارزشمند است. درک اینکه چه کسانی می توانند بیشترین بهره را از این کتاب ببرند، به تصمیم گیری آگاهانه برای مطالعه یا تهیه ی آن کمک می کند.

۱. نویسندگان مبتدی:
برای افرادی که به تازگی وارد دنیای داستان نویسی شده اند و اصول اولیه را فرا گرفته اند، این کتاب می تواند یک نقطه ی عطف باشد. در حالی که بسیاری از کتاب های آموزشی بر مبانی اولیه تمرکز دارند، شگردهای مغفول به آن ها کمک می کند تا از همان ابتدا، لایه های عمیق تری از هنر داستان گویی را درک کنند. آموختن این شگردها در مراحل اولیه، از افتادن در دام کلیشه ها و نوشتن داستان های سطحی جلوگیری کرده و مسیر حرفه ای شدن را هموارتر می سازد. آن ها با خواندن این کتاب، دیدگاه گسترده تری نسبت به ابزارهای موجود در جعبه ابزار نویسنده پیدا می کنند.

۲. نویسندگان حرفه ای:
داستان نویسان باتجربه که سال ها در این عرصه فعالیت کرده اند، اغلب به دنبال راه هایی برای صیقل دادن مهارت های خود، کشف دیدگاه های جدید و غلبه بر رکود خلاقیت هستند. این کتاب با تمرکز بر تکنیک های کمتر شناخته شده، می تواند برای آن ها الهام بخش باشد. شگردهای مغفول به آن ها اجازه می دهد تا به نقاطی از داستان نویسی خود بپردازند که شاید قبلاً به آن ها توجه نکرده بودند و از این طریق، آثاری نوآورانه تر و تأثیرگذارتر خلق کنند. این کتاب می تواند به عنوان یک ابزار بازنگری و توسعه ی مستمر مهارت ها عمل کند.

۳. علاقه مندان به ادبیات و نقد ادبی:
خوانندگان مشتاق و منتقدانی که می خواهند ساختار داستان ها را بهتر درک کنند و نگاهی عمیق تر به فرایند خلق اثر ادبی داشته باشند، از محتوای این کتاب بهره ی فراوان می برند. آشنایی با شگردهای مغفول به آن ها ابزارهای تحلیلی جدیدی می دهد تا داستان ها را نه تنها از منظر روایت و شخصیت، بلکه از دیدگاه تکنیک های پنهان نویسنده نیز بررسی کنند. این کتاب به آن ها کمک می کند تا نقدها و تحلیل های ادبی خود را غنی تر و دقیق تر سازند.

۴. دانشجویان رشته های مرتبط با ادبیات و هنر:
دانشجویان ادبیات، نویسندگی خلاق و سایر رشته های هنری، می توانند از این کتاب به عنوان یک منبع مکمل برای آشنایی با نظریه ها و شگردهای عملی داستان نویسی بهره مند شوند. محتوای تخصصی و تحلیلی آن، چارچوبی قوی برای درک عمیق تر مفاهیم ادبی و کاربرد آن ها در عمل فراهم می آورد. این کتاب به آن ها دیدگاه های عملی می دهد که ممکن است در متون صرفاً تئوریک کمتر به آن ها پرداخته شده باشد.

۵. خوانندگانی که قصد خرید کتاب را دارند:
افرادی که در حال تصمیم گیری برای خرید نسخه ی صوتی یا متنی این کتاب هستند، با مطالعه ی این خلاصه و تحلیل جامع، می توانند از محتوای اصلی آن آگاه شوند و ارزش آموزشی و کاربردی آن را بسنجند. این مقاله به آن ها کمک می کند تا قبل از خرید، اطمینان حاصل کنند که محتوای کتاب با نیازها و انتظارات آن ها همخوانی دارد و یک سرمایه گذاری ارزشمند بر روی دانش خود خواهد بود.

به طور خلاصه، این کتاب برای هر کسی که به دنبال فراتر رفتن از سطح عادی داستان نویسی است و می خواهد به ظرایف و لایه های پنهان این هنر مسلط شود، یک منبع ضروری محسوب می شود. این اثر، نه تنها دانش نظری، بلکه ابزارهای عملی را برای خلق داستان هایی ماندگار و تأثیرگذار ارائه می دهد.

جمع بندی: تأثیر شگردهای مغفول بر داستان نویسی شما

کتاب حرفه: داستان نویس ۱۱: شگردهای مغفول نوشته ی فرانک ای. دیکسون و ساندرا اسمیت، بیش از یک مجموعه مقاله، یک راهنمای کاربردی برای نویسندگانی است که به دنبال تعالی در هنر خود هستند. این کتاب به ما یادآوری می کند که داستان نویسی تنها روایت کردن نیست، بلکه هنر پنهان ساختن لایه ها، انتقال معنا از طریق ایما و اشاره، و خلق واقعیتی ملموس با جزئیات دقیق است. شگردهایی چون وجوه بیشتر بخشیدن به داستان، نمادگرایی، واقع گرایی با نام تجاری، هنر حذف و ایجاز، و سبک منحصر به فرد، همگی ابزارهایی هستند که یک نویسنده ی متعهد می تواند برای عمق بخشیدن به اثر خود به کار گیرد.

تأثیر این کتاب بر داستان نویسی شما می تواند عمیق و دگرگون کننده باشد. با مطالعه و به کارگیری این تکنیک ها، قادر خواهید بود:

• داستان هایی خلق کنید که نه تنها خواننده را سرگرم می کنند، بلکه او را به تفکر و تأمل وامی دارند.
• معانی پیچیده را با ظرافت و بدون نیاز به توضیح مستقیم منتقل کنید.
• دنیایی بسازید که برای خواننده ملموس و باورپذیر باشد، حتی اگر کاملاً تخیلی باشد.
• از شر اضافات و کلمات بی مورد خلاص شوید و داستانی فشرده تر و تأثیرگذارتر ارائه دهید.
• صدای منحصر به فرد خود را در نگارش کشف و تقویت کنید.

این کتاب به نویسندگان می آموزد که گاهی اوقات، قدرت واقعی یک داستان در چیزهایی نهفته است که گفته نمی شوند یا به آرامی و با ظرافت در متن جای داده می شوند. ما شما را به تأمل در شیوه ی فعلی خود در داستان نویسی و بازنگری در آن با دیدگاه این شگردهای مغفول دعوت می کنیم. برای درک عمیق تر و تسلط کامل بر این تکنیک های ارزشمند، مطالعه ی کامل این کتاب، چه به صورت متنی و چه صوتی، به شدت توصیه می شود. حرفه: داستان نویس ۱۱ می تواند به عنوان یک کاتالیزور عمل کند و رویکرد شما را به هنر روایت گری برای همیشه متحول سازد.