معرفی فیلم نغمه

فیلم نغمه، اثری ماندگار از سینمای ایران به کارگردانی ابوالقاسم طالبی، روایتی عمیق از عشق، ایثار و مواجهه با تبعات جنگ تحمیلی است. این فیلم با محوریت زندگی یک جانباز شیمیایی، به بررسی چالش های عاطفی و اجتماعی می پردازد و جایگاه ویژه ای در درام های پس از جنگ ایران دارد.

فیلم سینمایی «نغمه» محصول سال ۱۳۸۰، نه تنها یک اثر هنری، بلکه آینه ای تمام نما از بخشی از تاریخ اجتماعی و عاطفی ایران پس از جنگ تحمیلی است. این فیلم به کارگردانی ابوالقاسم طالبی، با هنرمندی بازیگران توانمندی همچون حسین یاری، حمیرا ریاضی و فقیهه سلطانی، داستانی تأثیرگذار از عشق، فداکاری و مقاومت در برابر سرنوشت را به تصویر می کشد. «نغمه» فراتر از یک روایت سطحی، به لایه های عمیق روانشناختی و اجتماعی شخصیت های خود نفوذ کرده و بیننده را با پرسش های اساسی درباره معنای زندگی، مرگ و ایثار درگیر می کند. این اثر با گذشت زمان، همچنان به عنوان یکی از فیلم های مهم در ژانر درام و اجتماعی سینمای ایران شناخته می شود که توانسته است با صداقت و عمق، به مضامین انسانی بپردازد و مرثیه ای بر عشق، ایثار و زندگی بسازد.

شناسنامه فیلم نغمه: اطلاعات کلیدی و عوامل ساخت

شناخت ساختار و عوامل اصلی یک اثر سینمایی، اولین گام در تحلیل و درک عمق آن است. فیلم «نغمه» نیز از این قاعده مستثنی نیست و بررسی شناسنامه آن، دریچه ای به سوی شناخت بهتر جایگاه آن در سینمای ایران باز می کند. این فیلم که در سال ۱۳۸۰ به روی پرده رفت، حاصل همکاری تیمی از هنرمندان و متخصصان سینما است که تحت هدایت ابوالقاسم طالبی، داستانی تلخ اما پرامید را روایت کردند. ژانر فیلم که تلفیقی از درام، اجتماعی و عاشقانه با پس زمینه ای از دفاع مقدس است، نشان دهنده پیچیدگی مضامین و هدف کارگردان از به چالش کشیدن مخاطب با ابعاد مختلف زندگی پس از جنگ است.

مشخصات اصلی فیلم نغمه

فیلم «نغمه» با مشخصات فنی و هنری خاص خود، در سینمای دهه هشتاد شمسی ایران، جایگاهی ویژه یافت. کارگردانی و نویسندگی این اثر توسط ابوالقاسم طالبی صورت گرفته است که خود از چهره های شناخته شده سینمای متعهد ایران محسوب می شود. تهیه کنندگی این فیلم بر عهده علیرضا سبط احمدی بود که تجربه همکاری های متعددی در کارنامه خود دارد. مدت زمان فیلم ۹۳ دقیقه است که با ریتمی مناسب، بدون خستگی مخاطب، داستان را پیش می برد. «نغمه» به زبان فارسی و محصول کشور ایران است، ویژگی هایی که ارتباط عمیق آن را با فرهنگ و اجتماع ایرانی تأیید می کند.

عنوان	مشخصات
نام فیلم	نغمه
سال تولید	۱۳۸۰
کارگردان	ابوالقاسم طالبی
نویسنده	ابوالقاسم طالبی
تهیه کننده	علیرضا سبط احمدی
ژانر	درام، اجتماعی، عاشقانه، دفاع مقدس
مدت زمان	۹۳ دقیقه
محصول کشور	ایران
زبان	فارسی

نگاهی به کارنامه سینمایی ابوالقاسم طالبی

ابوالقاسم طالبی، کارگردان و فیلم نامه نویس فیلم «نغمه»، از چهره های صاحب سبک و بحث برانگیز سینمای ایران است. او که بیشتر با ساخت آثاری با مضامین اجتماعی، سیاسی و دفاع مقدس شناخته می شود، همواره سعی کرده است تا دغدغه های فرهنگی و اعتقادی خود را در قالب هنر سینما به تصویر بکشد. سبک کاری او اغلب شامل رویکردی واقع گرایانه و گاهاً نقادانه به مسائل جامعه است. «نغمه» یکی از اولین آثار مهم او در اوایل دهه هشتاد بود که نشان دهنده توانایی او در روایت داستان های عاطفی و انسانی با پس زمینه های تاریخی و اجتماعی است.

از دیگر آثار شاخص ابوالقاسم طالبی می توان به فیلم هایی نظیر «عروس افغان»، «آقای رئیس جمهور»، «قلاده های طلا» و مجموعه تلویزیونی «ارمغان تاریکی» اشاره کرد. این آثار هر یک به نوعی به بررسی چالش ها و دغدغه های جامعه ایرانی از منظری خاص می پردازند. در مقایسه با این آثار، «نغمه» رویکردی لطیف تر و انسانی تر دارد، در حالی که رگه هایی از نگاه متعهد او به مسائل اجتماعی را حفظ کرده است. این فیلم نشان می دهد که طالبی تنها در روایت های پرحادثه و سیاسی توانمند نیست، بلکه می تواند با پرداخت به عمق احساسات انسانی، اثری ماندگار و تأثیرگذار خلق کند که مخاطب را به تفکر وامی دارد.

خلاصه داستان فیلم نغمه: روایتی پرکشش از ایثار و فداکاری

فیلم «نغمه» با روایت داستان محمود، مهندس کامپیوتر و جانباز شیمیایی دوران جنگ تحمیلی، آغاز می شود. محمود که درگیر بیماری سرطان ناشی از عوارض شیمیایی است، با دانشی تلخ از پایان قریب الوقوع زندگی اش دست و پنجه نرم می کند. او در یکی از شب ها، شاهد صحنه کیف قاپی از دختری جوان به نام شیوا می شود. محمود با غیرت و شهامت، به کمک شیوا می رود و کیف او را از دو موتورسوار پس می گیرد، اما این درگیری به قیمت وخیم تر شدن حال جسمانی اش تمام می شود.

زندگی زناشویی محمود با همسرش نغمه، با عشق عمیقی گره خورده است. نغمه، استادی در رشته ادبیات است که با تمام وجود به محمود عشق می ورزد و در کنار اوست. اما محمود که نمی خواهد نغمه پس از او با خاطرات تلخ بیماری و رنجش دست و پنجه نرم کند، تصمیمی دشوار می گیرد: جدایی. او با اصرار، نغمه را به سمت طلاق سوق می دهد، با این تصور که پس از مرگ او، نغمه بتواند زندگی جدیدی آغاز کند. این تصمیم، محور اصلی کشمکش های درونی و بیرونی فیلم را تشکیل می دهد.

در بحبوحه مراحل طلاق، محمود به طور اتفاقی دوباره با شیوا، همان دختری که کیفش را پس گرفته بود، در دادسرا ملاقات می کند. شیوا که دانشجوی ادبیات است و در حال تحقیق برای پایان نامه خود درباره «عشق های اساطیری» است، متوجه می شود که نغمه، همسر محمود، استاد او در دانشگاه است. این اتفاق، شیوا را به زندگی محمود و نغمه نزدیک تر می کند. شیوا با کنجکاوی و حس همدردی، وارد عمق زندگی این زوج می شود و رفته رفته به عظمت عشق میان آن ها پی می برد. او که به دنبال سوژه ای برای پایان نامه خود بود، در این مسیر با عشقی فراتر از اساطیر مواجه می شود؛ عشقی واقعی و ایثارگرانه در دل رنج و بیماری.

با پیشرفت داستان، حال محمود به تدریج وخیم تر می شود. تلاش های نغمه و شیوا برای یافتن راهی برای کمک به او بی نتیجه می ماند و حتی بیمارستان ها نیز از پذیرش او امتناع می کنند. محمود که روزهای پایانی عمر خود را حس می کند، تصمیم می گیرد آخرین لحظات زندگی اش را در آرامش خانه سپری کند. او در غیاب نغمه، وصیت نامه اش را می نویسد و به تنهایی راهی شمال می شود تا در طبیعت جان بسپارد. نغمه که از وضعیت محمود بی خبر است و پس از بازگشت به خانه متوجه غیبت او و وصیت نامه اش می شود، همراه با شیوا به دنبال او راهی شمال می شود. این تعقیب و گریز عاطفی در نهایت به دشت های سرسبز شمال می رسد، جایی که محمود در حالی که خاطرات گذشته و تصویر نغمه در ذهنش مرور می شود، به آرامش ابدی دست می یابد.

فیلم «نغمه» با این داستان پرکشش، نه تنها به روایت سرنوشت یک جانباز می پردازد، بلکه ایثار و فداکاری یک زن عاشق و تأثیر یک دانشجوی کنجکاو را بر این زندگی دشوار به زیبایی هر چه تمام تر به تصویر می کشد. پایان بندی فیلم، هرچند تلخ، اما سرشار از معنا و امید به ابدیت عشق و فداکاری است.

بازیگران فیلم نغمه: نقش آفرینانی درخشان و تأثیرگذار

یکی از نقاط قوت اصلی فیلم «نغمه»، بازی های درخشان و تأثیرگذار بازیگران آن است که توانستند عمق شخصیت ها و پیچیدگی های عاطفی داستان را به خوبی به مخاطب منتقل کنند. انتخاب بازیگرانی که بتوانند بار عاطفی و دراماتیک چنین مضمونی را به دوش بکشند، از اهمیت ویژه ای برخوردار بود و ابوالقاسم طالبی با این انتخاب ها، موفق به خلق اثری ماندگار شد. هر یک از بازیگران اصلی، لایه های مختلفی از درد، عشق، امید و ناامیدی را با مهارت به نمایش گذاشتند.

تحلیل نقش های اصلی

حسین یاری در نقش محمود

حسین یاری، در نقش محمود، ستون فقرات عاطفی فیلم را تشکیل می دهد. او به عنوان یک جانباز شیمیایی که با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می کند، در اوج رنج جسمی و روحی قرار دارد. یاری با بازی دقیق و کنترل شده خود، توانست ضعف جسمانی و قدرت روحی محمود را همزمان به تصویر بکشد. نگاه های پر از درد و عشق او، سکوت های معنی دارش و تلاش هایش برای حفظ عزت نفس در برابر همسرش، همگی به خلق شخصیتی باورپذیر و همدلی برانگیز کمک شایانی کرد. او نه تنها درد یک بیمار، بلکه ایثار یک عاشق را نشان می دهد که برای آسایش محبوبش، رنج جدایی را به جان می خرد. بازی یاری در این نقش، یکی از بهترین و فراموش نشدنی ترین اجراهای او در سینمای ایران محسوب می شود و عمیقاً بر مخاطب اثر می گذارد.

حمیرا ریاضی در نقش نغمه

حمیرا ریاضی در نقش نغمه، همسر فداکار و عاشق محمود، نقطه مقابل اوست. نغمه، زنی قدرتمند و صبور است که با تمام توان سعی در حفظ زندگی و عشق خود دارد. بازی ریاضی، سرشار از احساسات عمیق زنانه، از جمله نگرانی، عشق بی قید و شرط، ناامیدی و در نهایت، استقامت است. او در تمام لحظات کنار محمود است، اما در مقابل تصمیم محمود برای طلاق، دچار کشمکشی درونی می شود. حمیرا ریاضی توانست تصویری واقعی از همسری را ارائه دهد که با چالش های دشوار زندگی مشترک با یک جانباز بیمار مواجه است و در عین حال، امید و فداکاری اش را از دست نمی دهد. شیمی بازی او با حسین یاری، عشق بین این دو شخصیت را بسیار باورپذیر و دلنشین کرده است.

فقیهه سلطانی در نقش شیوا

فقیهه سلطانی در نقش شیوا، دانشجوی ادبیات، به عنوان یک ناظر خارجی و کاتالیزور عمل می کند. شیوا در ابتدا به دنبال سوژه ای برای پایان نامه خود درباره عشق های اساطیری است، اما با ورود به زندگی محمود و نغمه، با نوعی از عشق مواجه می شود که فراتر از هر اسطوره ای است. سلطانی توانست با بازی طبیعی و کنجکاوانه خود، پلی میان دنیای بیرون و دنیای درونی این زوج عاشق ایجاد کند. او به تدریج از یک ناظر صرف به یک شخصیت همدل و یاری رسان تبدیل می شود که با دیدگاه بیرونی اش، به مخاطب کمک می کند تا عمق فداکاری ها را بهتر درک کند. نقش شیوا، هرچند مکمل، اما در جهت دهی به روایت و عمیق تر کردن پیام فیلم بسیار حیاتی است.

نقش آفرینی حسین یاری در «نغمه» به عنوان جانباز شیمیایی، یکی از قوی ترین و دلخراش ترین نمایش های انسانی رنج و ایثار در سینمای ایران است که عمق فداکاری های پس از جنگ را به تصویر می کشد.

بازیگران مکمل و نقش آفرینی آنان

در کنار بازیگران اصلی، حضور بازیگران مکمل نیز به غنای فیلم «نغمه» افزوده است. کامبیز دیرباز، مهتاج نجومی و دیگر هنرمندان، هرچند در نقش های کوتاه تر، اما با حضور خود به تکمیل پازل داستانی کمک کرده اند. کامبیز دیرباز در یکی از اولین حضورهای سینمایی خود، نقشی کوتاه اما اثرگذار را ایفا می کند. مهتاج نجومی نیز با تجربه خود، ابعاد انسانی داستان را تقویت می بخشد. این انتخاب های دقیق در بازیگران مکمل، نشان دهنده دقت کارگردان در فراهم آوردن یک گروه یکپارچه برای اجرای اثری با این درجه از حساسیت و عمق است. تمامی بازیگران، هر یک به سهم خود، در ایجاد فضایی همدلی برانگیز و باورپذیر برای مخاطب نقش ایفا کرده اند.

تحلیل و نقد فیلم نغمه: بررسی لایه های پنهان یک اثر ماندگار

فیلم «نغمه» فراتر از یک روایت خطی از زندگی یک جانباز، به مثابه یک مطالعه عمیق بر روی مضامین انسانی چون عشق، مرگ، ایثار و پیامدهای جنگ است. ابوالقاسم طالبی با رویکردی خاص، توانسته است این مفاهیم را در بستر یک درام خانوادگی و اجتماعی به گونه ای پردازش کند که هم برای عموم مردم قابل درک باشد و هم برای منتقدان و پژوهشگران سینما، لایه های معنایی جدیدی را آشکار سازد. این فیلم با گذشت دو دهه از ساختش، همچنان ظرفیت تحلیل های گسترده را داراست و می تواند سوژه بحث های فلسفی و اجتماعی قرار گیرد.

درون مایه ها و پیام های کلیدی

عشق و فداکاری: تقابل با واقعیت تلخ

محور اصلی «نغمه»، بررسی عمق عشق بین محمود و نغمه است. عشقی که در بستر بیماری و مرگ قریب الوقوع، شکل جدیدی به خود می گیرد: فداکاری بی حد و حصر. محمود از سر عشق، تصمیم به جدایی می گیرد تا نغمه را از رنج های آینده رها کند، در حالی که نغمه نیز با تمام وجود، برای نجات او تلاش می کند و حاضر نیست دست از این عشق بکشد. فیلم به زیبایی نشان می دهد که چگونه عشق می تواند هم منبع بزرگترین شادی ها باشد و هم بزرگترین رنج ها. این عشق از نوع متعالی و ایثارگرانه است که در آن، آسایش دیگری بر سعادت شخصی ارجحیت پیدا می کند. این رویکرد، درام را به اوج خود می رساند و مخاطب را با معنای واقعی از خودگذشتگی مواجه می سازد.

تأثیرات جنگ: زخم های ماندگار جانبازی شیمیایی

«نغمه» یکی از معدود فیلم هایی است که به طور مستقیم به عواقب بلندمدت و دردناک جانبازی شیمیایی بر زندگی فردی و خانوادگی می پردازد. محمود نه تنها از درد جسمانی رنج می برد، بلکه بار روانی ناشی از آینده ای نامعلوم و آگاهی از مرگ را نیز به دوش می کشد. فیلم با به تصویر کشیدن این واقعیت تلخ، پیامدهای انسانی جنگ را فراتر از صحنه های نبرد، در زندگی روزمره و روابط زناشویی نشان می دهد. این اثر یادآوری می کند که جنگ، حتی پس از پایان، قربانیان خود را رها نمی کند و زخم های آن تا سال ها پس از آن در ابعاد مختلف زندگی جامعه و افراد باقی می ماند.

مواجهه با مرگ و فلسفه هستی

موضوع مرگ، به شکلی فلسفی در تار و پود داستان «نغمه» تنیده شده است. محمود با آگاهی از مرگ قریب الوقوع خود، تلاش می کند تا امور زندگی همسرش را سامان دهد و بار کمتری بر دوش او بگذارد. این مواجهه با مرگ، او را به تفکر درباره معنای زندگی و جایگاه خود در هستی سوق می دهد. فیلم به نحوه رویارویی انسان با سرنوشت محتوم می پردازد و نشان می دهد که چگونه این مواجهه می تواند منجر به تصمیمات دشوار اما از سر عشق و ایثار شود. سکانس های پایانی فیلم که محمود در طبیعت به آرامش می رسد، نمادی از این پذیرش و آرامش نهایی است.

عشق اساطیری در مقابل واقعیت: تحلیل پایان نامه شیوا

نقش شیوا و پایان نامه او درباره عشق های اساطیری، لایه دیگری از تحلیل را به فیلم اضافه می کند. شیوا در جستجوی عشقی آرمانی و ماورایی است، اما با مشاهده زندگی محمود و نغمه، درمی یابد که عشق واقعی، نه در اساطیر کهن، بلکه در دل رنج ها، فداکاری ها و واقعیت های تلخ زندگی انسان های معمولی یافت می شود. این تقابل میان ایده آل و واقعیت، یکی از زیباترین جنبه های فیلم است و به آن عمق فلسفی می بخشد. پایان نامه شیوا در نهایت به بازتعریف مفهوم عشق برای او منجر می شود، جایی که ایثار و از خودگذشتگی، جوهره اصلی عشق را تشکیل می دهند.

«نغمه» نه تنها داستانی از عشق و ایثار است، بلکه با پرداختن به رنج های یک جانباز شیمیایی، لایه های عمیق تری از پیامدهای جنگ و مواجهه انسان با مرگ را به شکلی ماندگار به تصویر می کشد.

رویکرد کارگردانی، فیلم نامه و تدوین

ابوالقاسم طالبی در «نغمه» با رویکردی واقع گرایانه و بدون افراط در احساسات گرایی، توانسته است اثری تأثیرگذار خلق کند. کارگردانی او به گونه ای است که بازیگران را به سوی اجراهای مهارشده و عمیق سوق می دهد. فیلم نامه نیز با پرداخت مناسب به شخصیت ها و روابط پیچیده آن ها، از نقاط قوت فیلم محسوب می شود. داستان دارای ریتمی پیوسته است که به تدریج بر شدت درام می افزاید. تدوین فیلم نیز در حفظ این ریتم و القای احساسات دراماتیک نقش بسزایی دارد؛ انتقال های نرم بین صحنه ها و استفاده هوشمندانه از نماهای بسته برای نشان دادن حالات درونی شخصیت ها، به افزایش تأثیرگذاری اثر کمک کرده است.

نمادگرایی، تصویربرداری و موسیقی متن

فیلم «نغمه» از نمادگرایی ظریفی بهره می برد. دشت سبز در پایان فیلم، جایی که محمود جان می سپارد، می تواند نمادی از بازگشت به طبیعت، آرامش و رهایی از رنج ها باشد. این تصویر، تضادی زیبا با فضای شهری و پر از درد زندگی محمود ایجاد می کند. تصویربرداری فیلم نیز با ایجاد فضایی تا حدودی تلخ اما پر از امید، به اتمسفر کلی اثر کمک شایانی کرده است. استفاده از رنگ های گرم در برخی صحنه های زندگی مشترک محمود و نغمه، در تضاد با فضاهای سرد و بیمارستانی، به تقویت روایت عاطفی فیلم می انجامد. موسیقی متن نیز نقش پررنگی در تقویت جنبه های احساسی و دراماتیک فیلم دارد و با انتخاب قطعات مناسب، احساسات عمیق شخصیت ها را به مخاطب منتقل می کند و لحظات اوج و فرود عاطفی را به شکلی مؤثر همراهی می کند.

جوایز و افتخارات فیلم نغمه

فیلم «نغمه» با توجه به مضمون عمیق و کیفیت ساخت خود، توانست در جشنواره های داخلی مورد توجه قرار گیرد و افتخاراتی را کسب کند. این فیلم در جشنواره بیستم فیلم فجر در سال ۱۳۸۰ به نمایش درآمد و کاندیدای دریافت جوایزی در بخش های مختلف شد. حسین یاری برای بازی درخشان خود در نقش محمود، به دلیل به تصویر کشیدن توانمندانه درد و ایثار یک جانباز، کاندیدای سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد شد که نشان از قدرت بازیگری او و تأثیر این نقش بر داوران و منتقدان داشت.

هرچند اطلاعات دقیق و کاملی از تمام جوایز و نامزدی های این فیلم در دسترس عموم نیست و ممکن است برخی از افتخارات آن در گستره وسیع تری از جشنواره ها کمتر به چشم آمده باشد، اما نفس حضور آن در بخش های رقابتی جشنواره ای همچون فیلم فجر، نشان دهنده کیفیت هنری و محتوایی بالای آن است. «نغمه» به واسطه پرداخت هنرمندانه به مضمونی انسانی و ملی، نه تنها از نگاه تماشاگران بلکه از سوی داوران نیز با استقبال مواجه شد. این فیلم به عنوان اثری تأثیرگذار، جایگاه خود را در سینمای دفاع مقدس و اجتماعی ایران تثبیت کرد و ارزش های هنری آن برای سال ها مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.

حواشی و نکات جالب درباره فیلم نغمه

فیلم «نغمه» با وجود استقبال منتقدان و تماشاگران در زمان اکران، حواشی و نکات جالبی نیز داشت که بر جایگاه آن در سینمای ایران افزود. یکی از این نکات، رویکرد متفاوت فیلم به موضوع جانبازی شیمیایی بود. در حالی که بسیاری از فیلم های دفاع مقدس به طور مستقیم به صحنه های جنگ می پرداختند، «نغمه» تمرکز خود را بر عواقب پس از جنگ و تأثیرات آن بر زندگی فردی و خانوادگی جانبازان گذاشت. این نگاه تازه، فیلم را از دیگر آثار متمایز کرد و مورد تحسین قرار گرفت.

ابوالقاسم طالبی در آن زمان، کارگردانی نسبتاً جوان تر در حوزه درام های عاطفی محسوب می شد و «نغمه» نشان دهنده ابعاد جدیدی از توانایی او در پرداخت به مسائل انسانی بود که فراتر از مضامین سیاسی و اجتماعی صرف قرار می گرفت. گفته می شود که برای نقش محمود، انتخاب های دیگری نیز مطرح بوده اند، اما در نهایت حسین یاری برای این نقش برگزیده شد و با بازی خود، آن را به یکی از ماندگارترین شخصیت های سینمای ایران تبدیل کرد. حساسیت و ظرافت در اجرای چنین نقشی، نیازمند تمرکز و تحقیق فراوانی بود که یاری به خوبی از عهده آن برآمد.

بازتاب های فیلم در زمان اکران، عمدتاً مثبت بود. منتقدان، فیلم نامه را قوی و کارگردانی را هوشمندانه ارزیابی کردند و به عمق عاطفی اثر اشاره داشتند. «نغمه» توانست با صداقت خود، مخاطب را درگیر کرده و او را به همذات پنداری با شخصیت ها وادارد. این فیلم به عنوان اثری که به دور از شعارزدگی، به یکی از مهم ترین زخم های جامعه پس از جنگ پرداخت، در حافظه جمعی سینمادوستان ایرانی باقی ماند و به عنوان یک نمونه موفق از سینمای اجتماعی دهه هشتاد، بارها مورد بازبینی و تحلیل قرار گرفته است. تأثیر این فیلم بر مخاطب، نه تنها در لحظه تماشا، بلکه در تفکر و تأمل درباره مفاهیم ایثار و فداکاری، ماندگار است.

تماشای فیلم نغمه: راهنمای دسترسی

برای علاقه مندان به سینمای ایران که مایل به تماشای فیلم تأثیرگذار «نغمه» هستند، امکان دسترسی به این اثر فراهم است. فیلم سینمایی نغمه در حال حاضر از طریق پلتفرم های پخش آنلاین قانونی داخلی و یا شبکه های تلویزیونی کشور قابل تماشا است. پیشنهاد می شود برای حمایت از صنعت سینما و تماشای فیلم با بهترین کیفیت، از طریق کانال های رسمی و قانونی به این اثر دسترسی پیدا کنید.

فیلم «نغمه» اثری است که با گذر زمان، همچنان ارزش هنری و پیام های عمیق خود را حفظ کرده است. این فیلم به کارگردانی ابوالقاسم طالبی، مرثیه ای تأثیرگذار بر عشق، ایثار و مقاومت در برابر سرنوشت است که در بستر زندگی یک جانباز شیمیایی روایت می شود. «نغمه» با بازی های درخشان حسین یاری، حمیرا ریاضی و فقیهه سلطانی، نه تنها به عمق زخم های پس از جنگ می پردازد، بلکه به زیبایی فلسفه زندگی، مرگ و فداکاری را برای مخاطب به تصویر می کشد. تحلیل درون مایه های آن، از عشق اساطیری تا واقعیت های تلخ جانبازی، نشان می دهد که این فیلم چگونه لایه های متعددی از معنا را در خود جای داده است. تماشای این اثر، تجربه ای عمیق و تأمل برانگیز است که هر بیننده ای را به فکر وامی دارد و جایگاه آن را به عنوان یک فیلم ماندگار در سینمای اجتماعی ایران تثبیت می کند. «نغمه» یادآوری است از اینکه حتی در اوج تاریکی و رنج، نور عشق و ایثار می تواند راهگشا باشد.